Deze week is dat Jeske Weerheijm (30), docent Maatschappij en geschiedenis.

Positieve boodschap

‘Tijdens de mentorlessen waarin we spraken over de moord op George Floyd, kwam er veel los. De les ervoor hadden leerlingen het er ook al over. Vragen als “Heb je gehoord wat er is gebeurd?” en “Ga je naar het antiracismeprotest?” kwamen voorbij. Toen we met elkaar nadachten over passende teksten voor op de banner, wist een groot deel meteen wat erop moest komen. Ik heb zelf heel bewust gekozen voor een positieve quote, niet een beschuldigende: “Dit kunnen we samen”. Als we blijven hangen in beschuldigingen, voelt iedereen zich de hele tijd aangevallen en dat lijkt mij niet een houding waarmee je verandering kunt bewerkstelligen. Ik heb er ook handjes bij getekend; dat is het gebarentaalteken voor “samen”, voor inclusiviteit.’

Informatie vergaren

‘Ik heb thuis veel eettafeldiscussies gevoerd. Mijn beide zusjes zijn bijvoorbeeld naar protesten geweest. Dat was voor mij net een stap te ver, met een kind thuis, maar het thema “racisme” leeft wel bij mij. Ik heb een dochter van bijna twee en heb voor haar veel boeken gekocht waarin mensen met verschillende achtergronden worden belicht. Een paar jaar geleden heb ik met leerlingen de documentaire “Wit is ook een kleur” gekeken. Daarin komt naar voren dat de ouders van de documentairemaker vroeger altijd zeiden: er is geen kleur, want alle mensen zijn hetzelfde. Mijn ouders deden dat ook, met de intentie dat het verschil of de ongelijkheid dan weggaat. Zo werkt het alleen niet. Ik ben dus erg bezig met: hoe benoem je verschillen in kleur dan wel naar je kinderen toe?’

In de klas

‘Tijdens het thema “Multiculturele samenleving” gaan we helemaal terug naar de ontdekkingsreizen, om te zien hoe de multiculturele samenleving is ontstaan in Nederland. Dan eindigen we met vragen als “Hoe werkt een samenleving? Wat is discriminatie eigenlijk? Hoe herken je het en wat kun je ertegen doen?” Dat vinden leerlingen erg interessant. Toen ik in 4 havo over slavernij vertelde, hebben we het met elkaar eerst gehad over de terminologie. Noemen we mensen “gekleurd” of “zwart “of “wit”? Leerlingen kwamen zelf met “zwart” en “wit”. We bespraken ook met elkaar hoe “blank” of “gekleurd” dan klinken en wat die woorden eigenlijk betekenen. Dat vond ik denk ik wel het mooiste om te zien: we kiezen er samen voor om bepaalde bewoordingen te gebruiken en daar houden we ons ook aan.’